Οι ασπίδες της αγάπης

Μέσα σε μια σχολική τάξη παρατηρούμε, καθημερινά, εικόνες, συμπεριφορές και αντιδράσεις που συναντάμε και έξω από το σχολείο, στην ευρύτερη κοινωνία. Υπάρχουν ρόλοι, παρέες και υπο-ομάδες, στερεότυπα, άγχη και αγωνίες, είδη εξουσίας, παρορμήσεις, εμπόδια και διάχυτα συναισθήματα. Πολλά συναισθήματα που χρειάζονται διαχείριση και από τους μαθητές και τις μαθήτριες και από τις/τους εκπαιδευτικούς. Μετά από μια δύσκολη μέρα, συχνά αναρωτιέμαι γιατί επέτρεψα να νικήσει ο εγωισμός. Γιατί προσπέρασα κάτι όμορφο χωρίς να του αποδώσω την τρυφερότητα που του άξιζε… γιατί θεώρησα δεδομένη την επικράτηση της πονηριάς και δεν αντιτάχθηκα πιο σθεναρά…;

Σκεφτείτε πόσες φορές παρασυρθήκατε από τη γενικότερη αμφιθυμία που μας περιβάλλει για τις καταστάσεις που ζούμε, την αοριστία, το θυμό, την αγανάκτηση, την ανυπομονησία. Όλα έχουν αρνητικό πρόσημο μπροστά. Μα τι έγινε ξαφνικά; Ξεχάσαμε να γελάμε; Να εμπιστευόμαστε; Να ελπίζουμε, να δείχνουμε αγάπη;

ΑΓΑΠΗ. Ταλαιπωρημένη αξία. Παρεξηγημένη έννοια. Χιλιοειπωμένη αλλά και αδικημένη.

Μπορούμε να βρούμε τη δύναμη να ξαναπιστέψουμε σε αυτήν και να την διοχετεύσουμε στα μικρά παιδιά σαν πολύτιμο αγαθό και θετική αξία στην καθημερινότητά τους; Να γίνουμε, πρώτα, εμείς τα πρότυπα της καλής ενέργειας στη διάρκειά της σχολικής τους ζωής; Συνηθίσαμε να έχουμε παράπονα, γκρίνια, απογοητεύσεις και απαιτήσεις. Ξεχάσαμε να είμαστε ευγνώμονες, θετικοί και υποστηρικτικοί. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται την αγανάκτηση και την ανυπομονησία μας. Φοβούνται, ή ακόμη χειρότερα, συνήθισαν στα ξεσπάσματα και στις φωνές μας. Θεωρούν την «τιμωρία» αυτονόητη και διδακτική. Γνωρίζουν, όμως, πως είναι άνευ ουσίας αφού στο τέλος δεν αλλάζει τίποτα.

Αν καταφέρουμε να σκεφτόμαστε την αισιόδοξη προοπτική μιας επιλογής μας, να γεμίσουμε με αυτοπεποίθηση τις αποφάσεις των παιδιών για μια συλλογική απόφαση, σίγουρα θα μπει φως μέσα στην αίθουσα. Τα παιδιά χρειάζονται ενθάρρυνση και πίστη σε μια ανώτερη αξία, σε ένα ιδεώδες που θα τα παρακινεί να γίνονται καλύτεροι άνθρωποι και να ξεχωρίζουν για την προσφορά τους στο κοινό καλό. Αυτή η προτροπή τους λείπει, αυτό το κράτημα από το χέρι και το «έλα, μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε!».

Πιστεύω πως η φιλία, η ηθική υποστήριξη, η συνεργασία και η αγάπη μέσα στις παρέες των παιδιών μπορούν να ανθίσουν μόνο όταν και ο δάσκαλος/η δασκάλα δείξουν αγάπη, τρυφερότητα και καλοσύνη προς όλους. Όταν οι καθημερινές δραστηριότητες στην τάξη έχουν αφετηρία την παιγνιώδη διάθεση του παιδιού και προορισμό την ψυχική ανάταση και τη βιωματική μάθηση μέσα από τις αρχές της ασφάλειας, της αλληλεγγύης και της συνεργασίας.

Φτιάξτε κι εσείς μέσα στη σχολική σας παρέα ασπίδες αγάπης που θα σας προστατεύουν και θα σας δυναμώνουν απέναντι σε εξωτερικές προκλήσεις και «απειλές». Βοηθείστε τα παιδιά να χαρίσουν συμβολικά την καρδιά τους σε ένα παιδί του αντίθετου φίλου, σαν το ξεκίνημα μιας καινούργιας φιλίας. Καταρρίψτε, με τη συζήτηση, το χαμόγελο και την αγνότητα της καλής προαίρεσης, τα στερεότυπα που προωθούν τις «αγορίστικες» και «κοριτσίστικες» δράσεις, τα πονηρά υπονοούμενα, τα σεξιστικά σχόλια.

Απλώστε αγάπη, λάβετε αγάπη!

Κατερίνα Τζαβάρα

Εκπαιδευτικός MSc- Συγγραφέας