Η Μαρία φτιάχνει το δικό της τέλος!

Ήταν μια μέρα εντελώς χειμωνιάτικη! Το κρύο ήταν τσουχτερό και το χιόνι είχε αρχίσει να πέφτει. Παρόλα αυτά, ο Σοφούλης ήθελε να βγει μια βόλτα για να δει το χιόνι που τόσο του είχε λείψει, αλλά και τους φίλους του. Την ώρα όμως που περνούσε έξω από το σπίτι της Εξυπνούλας, άκουσε κάτι που του φάνηκε παράξενο. Κοιτώντας λοιπόν λίγο καλύτερα κατάλαβε πως αυτό που φοβήθηκε ήταν γεγονός. Η Εξυπνούλα, ήταν σκυμμένη πάνω σε ένα τραπέζι και έκλαιγε!

Ο Σοφούλης, χτύπησε την πόρτα και μόλις η Εξυπνούλα του άνοιξε, αμέσως τη ρώτησε:

-Τι έχεις Εξυπνούλα μου και κλαις τόσο δυνατά;

-Κλαίω γιατί είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένη!

-Και τι είναι αυτό που σε έχει στεναχωρήσει τόσο πολύ;

-Και να σου πω θα καταλάβεις; Κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να καταλάβει πώς νιώθω…

... "Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς νιώθει ο άλλος αν δεν του εξηγήσει τι έχει συμβεί.."απάντησε ο Σοφούλης. Η Εξυπνούλα αναστέναξε και είπε : "Μερικές φορές οι άνθρωποι είναι αφελείς. Φέρονται εγωιστικά και πληγώνουν τους γύρω τους". ο Σοφούλης την κοίταξε σκεπτικά, της σκούπισε τα δάκρυα και της είπε "Σε μια κοινωνία και ειδικά στην σημερινή δεν υπάρχει Συλλογικότητα και ο Κακός Ατομοκεντρισμός κάνει την ζωή των ανθρώπων πιο δύσκολη. Οι άνθρωποι διστάζουν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους και έτσι γίνονται ολοένα και πιο δυστυχισμένοι". Έκανε μια παύση, κούνησε το κεφαλάκι του, έκανε μια θλιμμένη γκριμάτσα και συνέχισε.. "Εγώ κι εσύ Μαζί Εξυπνούλα πρέπει να καλέσουμε άμεσα την Αγάπη - την Αγκαλιά - την Συλλογικότητα και την Αντικειμενικότητα και να πάμε στο σπίτι της Ειρήνης και τότε πού ξέρεις μπορεί να μην κλάψεις ξανά, ούτε εσύ ούτε κανένας άλλος στον κόσμο". Η Εξυπνούλα σηκώθηκε, έπιασε από το χέρι τον Σοφούλη και γεμάτη Ευγνωμοσύνη τράβηξαν προς την γειτονιά της Αγάπης για να της περιγράψουν το σχέδιο τους...

Την ιστορία που ξεκίνησε ο Ιστοριούλης, συνέχισε το Μεγάλο Χαμογελάκι Μιχαλάκη Μαρία, Κοινωνική λειτουργός